– 0 –

 Kiedyś myślałam że już nic nie może mnie złamać. Wydawało mi się, że jestem silna. 

 Jeden dzień, jedna sytuacja uświadomiła mi, jak bardzo się myliłam.

 Spoglądałam w jego zielone oczy, czując ból w klatce klatce piersiowej, w okolicy serca, które właśnie teraz rozpadało się na milion drobnych kawałeczków nie do poskładania.

 Nie potrafiłam wysilić się nawet na złożenie słów w taki sposób, aby go tak mocno zranić, w taki sposób, w który on zrobił to mnie.

 - Nie odejdziesz. Nie możesz. - powtarzał niczym mantrę, nie spuszczając wzroku z mojej twarzy.

- Ty nie mogłeś mnie zdradzić, a mimo to uczyniłeś na przekór. Jesteśmy kwita, Harry. - wyszeptałam z trudem hamując łzy cisnące mi się do oczu.

- Przepraszam Skarbie! Kocham Cię, proszę wybacz mi! - błagał, lecz wiedziałam, iż nie ustąpię. Zrobił to raz, odpuszczę, zrobi to ponownie - nie mam ochoty brać udziału w tym błędnym kole, które by trwało i trwało, aż kompletnie bym się nie załamała.

- Przegrałeś. Straciłeś swoją szansę. Po prostu zniknij z mojego życia i nigdy do niego nie wracaj.
- tymi słowami zakończyłam tą żałosną "pogawędkę" i chwytając moją  torbę pospiesznie opuściłam mieszkanie chłopaka, w którym za pewne byłam po raz ostatni.

 Wychodząc, a raczej wybiegając słyszałam głos Harry'ego, jednak nie zamierzałam reagować. Niestety na samym dole, tuż przed kamienicą spotkałam się z blondynką, którą do wczoraj nazywałam najlepszą przyjaciółką.

- Wygrałam. Mówiłam Ci, że jestem lepsza. - zaśmiała się szyderczo, zaciągając się dymem papierosowym. Patrzyłam na nią z obrzydzeniem, wykonując ruch ręką. Spoliczkowałam ją.

- Jeśli uważasz się za kogoś bardziej wartościowego, po tym, co zrobiłaś, to naprawdę masz coś 

z głową. - powiedziałam oschle, zostawiając ją daleko za sobą, wciąż oszołomioną.

 Z daleka widziałam jeszcze postać Harry'ego. Ostatni raz. 

 Najgorsze jest to, że osoba, która wyciągnęła mnie z dna,

sprawiła, iż znowu tam wróciłam...