– 1 –

- MUZYKA -

Tydzień. Równo siedem dni.

Tyle czasu mija od mojego ostatniego spotkania z Harry'm. Czy dalej boli? Oczywiście, mam wrażenie, że dwa razy bardziej niż wcześniej.

Wstaję powoli z łóżka. Nie mam żadnej motywacji. W powietrzu wciąż czuję jego zapach,

a to sprawia, iż cała ta sytuacja jest jeszcze trudniejsza.

Nie dzwoni. Mój telefon milczy.

Spuszczam głowę, kierując się do niewielkiej  łazienki na korytarzu. Zamykam za sobą cicho drzwi i od razu wchodzę pod strumień zimnej wody.

Pozwalam wodzie płynąć po moim ciele, ignorując towarzyszące temu dreszcze. Choć się trzęsę, nie potrafię wyrwać się z letargu, po prostu tam stoję. Czekam. Tylko na co?

Zamykam oczy. Wspominam.

Każdy dzień z Harry'm. 

Każde jego słowo. 

Każde wyznanie. 

Każdą obietnicę.

Co mi z tego zostaje? 

Ból. 

Cierpienie. 

Smutek. 

A przede wszystkim żal.

Kręcę głową, pospiesznie ocierając łzy. Natychmiast wychodzę spod prysznica. 

Niestety, gdy tylko stawiam stopę na kafelkach upadam.

Jedyne, co pamiętam to ostry ból w czaszce. 

Po nim nastaje ciemność.

* * *

Mrugam nerwowo oczami, a kiedy próbuję wstać od razu opadam w tył, na miękki materac. Biorę głęboki oddech i powoli otwieram powieki.

Oślepia mnie jasne światło, dopiero po chwili jestem w stanie się do niego dostosować. Rozglądam się, a w uszach dzwoni mi irytujący dźwięk pikania.

Wtedy to do mnie dociera, jestem w szpitalu. Tylko dlaczego? 

- Te? - odzywa się jakiś głos, więc od razu kieruję wzrok w odpowiednią stronę. - Obudziła się! - krzyczy, wychylając głowę za drzwi.

Nagle do pokoju wbiega trójka ludzi. Zatrzymują się, przypatrując mi się badawczo. Pierwsza wychodzi dziewczyna. 

Marszczę czoło, gdy się do mnie zbliża i nagle obejmuje mnie ramionami.

- Tak się bałam! - szepcze do mojego ucha, a ja podejmuję nieudolną próbę odsunięcia się od niej. Kiedy wreszcie zauważa moje poczynania, robi zdziwioną minę. Wstaje, jak oparzona.

- Te, to ja, Abbie. - mówi, lecz ja kręcę głową. Nie pamiętam jej. Ani tego bruneta z ciemniejszą karnacją, który także do mnie podchodzi.

Spoglądam za nich, na stojącego przy drzwiach chłopaka, który przygląda mi się intensywnie. 

- Ja naprawdę nie wiem, kim jesteście. - rzucam cicho, rozkładając bezradnie ręce. Chwila, a jak mam na imię? Palouette. Okej, przynajmniej tyle wiem.

- Niemożliwe. - dziewczyna zakrywa usta dłonią, a jej oczy zachodzą łzami. 

W pewnym momencie wstaje. Rusza w stronę tamtego chłopaka. 

- To Twoja wina! - popycha go, ale ten nawet nie drga. O co chodzi z tym, że to jego wina? - Gdybyś przy niej był, tak, jak powinieneś, nie byłaby tu! Ale nie, bo musisz być pieprzonym egoistą, który myśli tylko o sobie! Kochałeś ją? Nawet nie śmiej tego potwierdzać, przestań kłamać i zniknij z jej życia, bo jedyne, co jej dajesz to cierpienie! - kończy wreszcie, przepychając się obok niego.

Zostaję sama z dwójką obcych mi facetów. Jeden stoi nade mną z nieodgadnionym wyrazem twarzy, natomiast drugi próbuje unormować oddech, pewnie się denerwuje.

- Pójdę po Abbie. - mówi wreszcie chłopak bliżej mnie i wychodzi.

Wtedy ten drugi, robi niepewny krok w moją stronę. Wzdrygam się, lecz ignoruje to. Wreszcie siada obok, na moim łóżku szpitalnym.

- Naprawdę nic nie pamiętasz? - pyta cicho, jego głos jest seksownie zachrypnięty. Mógłby być moim chłopakiem - myślę, ale momentalnie daję sobie mentalnego kopniaka w twarz.

- Nic. Możesz mi coś powiedzieć, w ten sposób mogłabym coś sobie przypomnieć. Chyba. - proponuję, spoglądając na niego. Ma cudowne, zielone oczy.

- Jesteś Palouette Roseltt. W tym roku skończyłaś liceum, a od października chodzisz na zajęcia, na uniwersytecie. - zaczyna, a ja odnoszę wrażenie, że coś zaczyna mi świtać.

- Mów dalej. - proszę, dotykając jego dłoni. Spogląda na mnie niepewnie, ale wydaje się być... bardziej odprężony? To chyba dobre słowo.

Wzdycha cicho, lecz kontynuuje.

- Więc, tamta dziewczyna to Twoja najlepsza przyjaciółka odkąd przyjechałaś do Londynu. Ten drugi, to jej brat, Zayn. - tłumaczy dalej, a ja uważnie słucham.

Mam wrażenie, że coś zaczyna się dziać i jeszcze zaledwie jedna informacja dzieli mnie od powrotu do rzeczywistości.

- Teraz powiedz mi, kim Ty jesteś. - nieruchomieje. Widzę, jak nerwowo mruga oczami, jego pięści zaciskają się i rozluźniają. Coś jest nie tak. - Odpowiedz mi.

- Jestem Harry, byłem Twoim chłopakiem, aż do tamtego tygodnia, kiedy Ty... - najgorsze jest to, że wiem, co chce powiedzieć.

Czuję, jak moje serce przyspiesza, tętno przybiera na sile i prędkości. Spoglądam na niego, a moje oczy zachodzą łzami.

Nim moje ciało ogarnia całkowita ciemność, zdążam jeszcze wyrzucić z siebie:

- Nienawidzę Cię, Styles. - po tym, kolejny raz urywa mi się film.

Nie na długo.

Gdy tylko mija fala gniewu oraz nagłych emocji, jestem w stanie ponownie usiąść. Tym razem mając świadomość kto kim jest w tym pomieszczeniu.

Kieruję przepełnione żalem spojrzenie na Harry'ego. Nie chcę, aby tu był. Nie rozumiem dlaczego w ogóle się tu pojawia, po tym wszystkim, co przez niego przechodzę. Przychodzi tu i po prostu ze mną rozmawia. Pewnie liczył, że sobie nic nie przypomnę, wtedy na nowo mógłby grać ze mną w tą swoją chorą grę.

Niestety, jego plan się nie powiedzie. Szczególnie, gdy przy moim boku czuwa znajome rodzeństwo, dzięki któremu w ogóle mam dach nad głową.

- Abbie, każ mu stąd iść. - mówię do niej cicho, na co kiwa głową.

Wstaje od razu podchodząc do niego. Macha rękami, co chwilę obraca się w moją stronę, a wtedy wzrok obojga spoczywa na mnie. Zagryzam wargę i odwracam się.

Nie mogę się załamać i wpaść w jego ramiona, choć naprawdę mam na to ochotę, bo tylko w nich jestem szczęśliwa, a przede wszystkim bezpieczna.

Gdy znowu na nich patrzę, zdaję sobie sprawę, że Harry właśnie wychodzi, mijając w drzwiach lekarza, którzy marszcząc brwi, spogląda to na mnie to na niego.

Chłopak rzuca mi ostatnie spojrzenie i znika.

Mam wrażenie, że to jest nasze ostatnie spotkanie.

Tylko dlaczego wcale nie czuję się lepiej?

czytasz? skomentuj! to daje ogromną motywację, do dalszego pisania!